Berichten

Nick@ 09:58 12-09-2017
Ik zoek contact op met Arthur ivm ons school.
Motordiender@ 10:51 20-04-2017
Hoi Arthur,
Bij toeval kwam ik op jouw site terecht en man man wat een herkenning.
Door een ongeval kwam ik tijdelijk thuis te zitten. Net na het ongeval begon alle ellende en moest ik revalideren (nog steeds overigens) en kwam automatisch bij een psycholoog terecht. Ook hier werd vastgesteld dat ik in de gevaren sector zat en sporen vertoonde van ptss. Vervolgens EMDR gehad maar dit heeft bij mij niet gewerkt. In jouw omschrijvingen zie ik zo vreselijk veel herkenpunten. Verdringen, herbelevingen, kort voor de kar, slapeloosheid etc.
Binnenkort gaan we weer starten bij de psycholoog.
LPOAZ@ 19:05 18-10-2016
LPOAZ

Er is ooit eens een onderzoek gedaan naar de psychische belasting die een ambulancemedewerker oploopt. Daarin was de conclusie dat dit kan optreden bij gemiddeld 25 jaar op de auto. Wie weet hier meer over dit onderzoek?

Alvast bedankt.
Thomas Nollendorf@ 12:47 20-09-2016
Sexdezennium
Patrick@ 19:40 17-12-2015
Beste Arthur,
Misschien weet je wel wie ik ben. Wij hebben samen op bureau Marconiplein gewerkt. Ik ga geen lang verhaal houden hier maar ben na ruim 20 dienstjaren bij Politie-Rotterdam ook thuis met PTSS. Mijn vraag aan jou is of jij je wel eens verdiept hebt of het mogelijk is om een veteranenstatus te krijgen. Het is toch niet redelijk dat je bij defensie moet hebben gewerkt. Of bij de politie hebben gewerkt inclusief een uitzending naar het buitenland. Politie, Brandweer en Ambulance-personeel maken dagelijks zoveel mee voor vele jaren. Een militair, welke soms maar twee maanden is uitgezonden, komt hier wel voor in aanmerking. Kan jij mij hier wat over vertellen? Ik hoor graag wat van je. Mvgr, Patrick.
René Willemse@ 20:56 11-10-2015
Beste Arthur,

Net weer één van je blog gelezen wat een verhaal.
En mooie site heb je open en transparant over je eigen en ook van je echtgenoot.

Ik ben hulpverlener vanuit de rode tak,ook daar maken we genoeg mee.

Groeten Rene
Ron van der Straten@ 21:03 06-07-2015
Ik heb je blog gelezen op Facebook over het gebeuren in Den Haag. Respect en waardering voor dit verhaal. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoe belangrijk jullie, en de collega's vd Ambulance en Brandweer zijn in onze samenleving.

Jou verhaal zal bij dat stelletje hersenloze figuren niet veel uithalen, daar zijn ze te dom voor, in een frikadel zitten meer hersenen zullen we maar zeggen.

Nogmaals bedankt voor je mooie blog, respect.

Groetjes,

Ron.
Rob Remmig@ 08:20 21-05-2015
Mooie en nuttige site! Gemaakt met begrip en respect door en voor politiemensen. Ben heel blij deel uit te maken van een club mensen die er toe doen.
Jan@ 11:38 02-04-2015
Hallo iedereen die het gastenboek verwezenlijkt hebben en ook de lezers en schrijvers.
Ik ben al in 1995 als 38 jarige met 19 dienstjaren uit het korps gestapt. Ik ben naar een opsporingsdienst van een uitvoeringsinstantie gegaan. Helaas ben ik daar met ernstige psychische klachten uitgevallen. Bij een test is in 1998 PTSS vastgesteld. Sinds die tijd volg ik de zwaarste 'opleiding' van mijn leven. In augustus vorig jaar heb ik weer ernstige herbelevingen gehad waar ik zelf niet uitkwam. Ik ben toe de eerste keer behandeld met emdr. Het helpt deels. Ik wil iedere collega en iedereen die met PTSS geconfronteerd wordt adviseren om met jezelf aan de slag te gaan. De erkenning door de organisatie waar je de schade hebt opgelopen helpt en daarnaast zul je zelf verantwoording dienen te nemen. Het loont.
Dan nog iets over het thuisfront dat met een 'PTSS'-lid van het gezin wordt geconfronteerd. De ander begrijpt het niet. Deze kan wel begrio tonen voor de moelijke dagen maar deze begrijpt niet hoe dat plotseling of aanhoudend aanwezig kan zijn. Daarom is het ook van belang dat er aandacht is voor de partners en kinderen van ... We hebben dit gemerkt op de PTSS-dag in St. Michelsgestel. Mijn partner is daarnaast ook voor zichzelf hulp gaan zoeken om haar kracht te vinden. En ook dat helpt, voor zowel mijn partner als ook voor mezelf. Ieder durft steeds meer zijn verantwoordelijkheid te dragen.
Waarom schijf ik dit. Om iedereen die in een dergelijk proces zit een hart onder de riem te steken.
Overigens kijk ik ook nog steeds op een fijne manier terug op het prachtige vak en de collegialiteit binnen het korps. Dat laatste heb ik nergens meer op die manier ervaren.

Ik wens een ieder veel wijsheid en genezing.

Groetjes
Jan
Ronald@ 20:09 22-11-2014
ollah Corrie en Arthur,
Even een korte reactie nalv de blog van Corrie. PTSS gaat nooit over. Het kan "vaak" wel beter worden beheerst. De pijn en herbeleven wordt wat beter gedragen. De aangereikte tooltjes na een behandeling werken niet altijd.
Grtz Ronald.
Richtje@ 14:27 01-09-2014
Reactie op de blog "We hoeven ons niet te schamen".

Het is erg boeiend om te lezen, maar het is o zo waar. Het wel of niet praten over het politiewerk zie ik ook bij enkele van mijn kennissen die bij de politie werken. Het is net alsof hen iets tegenhoudt om erover te praten met niet-politiemensen. Meer openheid zou geen kwaad kunnen. Misschien zijn ze bang om indiscreet te zijn? Het zo kunnen; ik weet het niet.

Wanneer ik jou verhalen lees, zie ik nog zoveel tussen de regels door. En refererend naar de uitzending van "Doe even normaal" waarin jij aan het woord bent, doe mij wel wat. Ik heb veel respect voor je hoe jij je er doorheen slaat. Heel knap van jou. Je ben in mijn ogen een voorbeeld voor veel anderen die een beroep uitoefenen dat (heel) veel impact met zich meebrengt. Een beroep dat vaak geassocieerd wordt met sterk en stoer zijn. Ik zeg vaak: "Zelfs de sterksten kunnen breken." Denk maar eens aan de uitspraak: "Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel".
Kees@ 12:56 29-05-2014
Hallo Arthur,
Fijn dat deze site, reflectie in blauw, bestaat. Je herkend diverse verhalen en problemen. Ook ik ben op de ervaringsdag in Papendal geweest. Herkende diverse collega's uit het korps. "Ben jij ook hier?" Ja ik was er ook. Begin jaren negentig 1e keer in AMC ivm PTSS. In 2010/2011 2e keer behandeld ivm PTSS met onder andere EMDR. Na een dienstongeval blijvend letsel en nu in het 1e spoor van de wet poortwachter. Het deksel is van de beerput. Mij aangemeld bij het meldpunt PTSS. De formulieren om in te vullen en de drempels (waarvan men zich kennelijk niet bewust is) om erkenning te krijgen zijn zeker in deze periode erg zwaar. Met diverse collega's gesproken die gewoon niet verder zijn gegaan voor hun erkenning. Dat zou niet mogen. Ik heb in ieder geval de ervaring dat ik niet de enige ben en dat zeker de partners van deze collega's meer steun verdienen. Ik bleef met één vraag zitten. Hoe is de begeleiding voor het thuisfront als er nog kinderen zijn. Je vader/moeder zal maar PTSS klachten hebben, de spanningen en uitingen er om heen zullen zeker invloed hebben binnen het gezin. Ook veel verhalen gehoord van collega's die met ernstige rechtsgevolgen hebben te maken gehad. Een aantal van hun zijn tot 3 schalen terug geplaatst. Ook een collega die zijn pensioenpot alvast mocht aanspreken, 40.000 euro als inkomsten voor een jaar en het advies kreeg om maar van de resterende 30.000 euro afstand te doen. Van de ANPV was er wel iemand, maar ik heb zelf geen mensen gezien van de ACP/NPB om hun hulp te bieden of inzicht te verschaffen over de rechtspositionele gevolgen van het PTSS traject. Mogelijk dat dit op een volgende ervaringsdag een eigen hoek kan krijgen zodat collega's die daar vragen over hebben daar terecht kunnen. Een eigen hoek voor partners met hulpvragen en informatie is misschien ook wel verstandig. De dinsdag na de ervaringsdag heb ik mijn intake gehad bij Centrum 45. Ik ben er nog lang niet en ben mij er zeker van bewust dat ik altijd een last bij mij zal blijven dragen. Toch ben ik blij dat ik op de ervaringsdag ben geweest al is het alleen maar omdat ik collega's heb ontmoet die met hetzelfde probleem zitten. Wel heb ik nu het gevoel dat om goed het gevoel van PTSS te begrijpen je het zelf eigenlijk ook wel moet hebben ervaren. Het valt eigenlijk niet goed te begrijpen hoe groot de innerlijke spanning is en je onmacht/verdriet totdat je het hebt ervaren. Ik hoop dat de ervaringsdag er aan heeft bijgedragen dat degene die over ons beslissen een klein beetje inzicht krijgen hoe zwaar het is. Diverse collega's benoemde het gebrek aan een "buddy". Ik zelf vind dat de korpsen veel ruimhartiger moeten zijn bij het erkennen van (oud) collega's met PTSS. Ze weten zelf wel wie er in het verleden ooit door de ARBO dienst voor langere tijd geregistreerd stonden voor de behandeling in verband met PTSS. Laat ze de oude erkenning gewoon over nemen bij het meldpunt. Eens erkend blijft erkend in mijn ogen. Voorkomt in de toekomst een hoop juridische problemen en het belangrijkste is dat men toekomstig personeelsbeleid er op kan afstemmen. Je kan/mag niet verwachten dat al die collega's die oude koe uit de sloot zullen trekken. Dat doet teveel pijn. Vanaf de ervaringsdag tot en met vandaag ben ik nog niet gaan werken want als ik mij niet bezig hou loop ik te huilen. Waarom??
Het antwoord weet ik wel .... Maar zoals ik eerder aangaf ik ben op de weg terug. In verte is er licht en ik hoop de lange weg af te leggen en er te komen. Tot een volgende ervaringsdag.
Ruud Koopmanschap@ 13:17 25-05-2014
Hallo Arthur,
Gisteren 24/05 heb ik jou na zoveel jaar weer ontmoet op de PTSS Ervaringsdag in Papendal. Ik ben blij dat ik ben gekomen. Ik heb veel oud-collega's ontmoet en gesproken. Deze ontmoetingen en gesprekken hebben mij heel erg gesterkt. Toen ik in 2002 vanwege onverklaarbaar en ontoelaatbaar gedrag in elkaar stortte en uit eindelijk ontslag kreeg, begreep ik niet wat er met mij aan de hand was. Uit eindelijk na langere tijd en in samenwerking met mijn psychologe kwamen wij er achter dat ik PTSS had. Ik ben hiervoor intensief behandeld en kan er nu mee leven. Maar overgaan zal het niet. Ik heb de afgelopen 12 jaar in vertwijfeling en eenzaamheid door gebracht. Ik heb al deze tijd gedacht dat ik er alleen voor stond. Want vanuit de politieorganisatie kreeg ik nul , nul procent hulp. Want ik ben tenslotte een "besmette" politieman. Ik heb gisteren ervaren dat ik niet alleen sta en ik ben dankbaar dat ik deze dag heb meegemaakt. Er zijn voor mij een heleboel dingen duidelijk geworden. Bedankt voor het mede organiseren van deze dag
Burger@ 11:59 26-04-2014
Mooi om te lezen hoe er een lans wordt gebroken voor meer begrip voor niet-zichtbare kwetsuren. Maar het blijft vreemd, dat dit zo moeilijk is. Wie door lichamelijke blessures moeite heeft zijn werk te doen, wordt geholpen. Wie een geestelijke blessure oploopt, zoekt het maar uit? Er zou toch oog moeten zijn voor het trainen en vergroten van mentale conditie bij de politie? Een warming-up en cooling down na de zware mentale wedstrijd die een werkdag kan zijn? De mannen en vrouwen in blauw krijgen veel meer voor de kiezen dan de gewone burger. Het is toch vreemd te verwachten dat ze dat zonder extra training en coaching aan kunnen? Ik loop geen marathon zonder training, waarom zou 'blauw' dan zonder wekelijkse training wel dagelijks mentaal moeten kunnen presteren? Je zou verwachten dat ze, net als topsporters, een coach hebben die hun fysieke én mentale fitness in de gaten houdt, zodat ze kunnen blijven presteren? Fysieke fysiotherapie bij fysieke blessures, mentale fysiotherapie bij mentale blessures, het ligt zo voor de hand. Ik hoop dat deze site ervoor zorgt dat deze misstand in de politie en de hulpverlening verbeterd wordt.
Tineke@ 20:29 14-04-2014
Wat een mooi verhaal over mevrouw Schouten en de beredenpolitie, ze heeft inderdaad een pluim verdient.

Berichten: 1 t/m 15 van de 80.
Aantal pagina's: 6
[1] 2 3 4 5 6Ouder